A poetic in reply to my dad’s

வங்கத்து பொன்னாடையெல்லாம் வக்கற்ற மண்ணார்க்கணிந்து
தென்னகத்து சங்கமெல்லாம் பெருமித்து சீரழிய
இலக்கணமறியா கவினான் அதனால் தலைக்கனம் எனக்கில்லை
சொல்வேன் - சிங்கமே நீ

சில காலமாய் தமிழ் வேட்டையெல்லாம்
உன் வீட்டு பெண்டிருக்கே விட்டு
கிடைக்கும் புகழில் மட்டும்
பெருமுதல் பங்கு கேட்டபதாலோ

இருந்தும் தந்தையிடம் பயின்ற வித்தன்றோ
அதனால் நரி என்றாலும் நாயினமே
நன்றியுடன் தொந்திகொண்டப்பனாய்
உனக்கே முதர்வணக்கம்


*This was a silly game of words that my dad and I were playing a while ago and he teased me for my poor poetry - I started writing in Tamil because I was inspired by his writing prowess.  This was my comeback to him.  Can't recall what he initially wrote it had me calling a little fox somewhere.  :) I just noticed this in my drafts and thought to share...

ஆங்கிலத்தூசுப்படிந்து

நீலக்கடலாம் வானம் அதன் அழகு தேக்கும் கடற்கரை மணலாம் சேர்ந்துநிறக்கும் சீர்மேகம்...
இவை இருந்தும் நல்லதொரு கவிதைத் தொடுக்கவில்லை...

ஒற்றை மரம் ஒன்று போதிக்கக்காத்திருந்தும், செவிமடுக்க அங்கொரு புத்தனில்லாதது போல் -
கற்பனைகள் தீர்ந்துபோன வெள்ளைக்காகிதக்குப்பையென என் பழைய கவிமனம் ...
காகிதங்கள் நிரப்பா... மரம்வெட்டா..., சீர்த்திருத்தமாய் மறியல் செய்யும் என் சொற்க்கூட்டம்...

பாரதியவன் தமிழ்நேசமும் அதை வாழவைக்கும் அவன் ஆசையும் சொன்னக்  கவிஞர் சிற்பியவரின் கரகோஷத்திற்குறிய கவிதைப்புத்தகம்...
                                                                                                      கைப்பைக்குள்... -      அது

தமிழ்மறியும் அவலத்தை அவர்கள் அழகாய்ச் சொன்னதை, வண்டியின் குலுங்கலில் மிதமாய் என் கையிடித்து குத்திக்காட்டியது...

பாரதியின் புதுமைப்பெண்ணாய் நான் பெருமைக்கொண்டிருந்தக் காலம் மாறுதல் கொண்டது சரி...

அவன் பாடல்கள் போலில்லாவிடிலும் தமிழ் ரசிக்கக்கூட வார்த்தைகள் வற்றிப்போன இந்தக்காலமும் நோக்கிட நேரிற்றே...

காதல் வந்ததில் சிலக்காலம் கவிதை அலைகள் அடித்துபுரண்டோடியது...
ஆனால் காலப்போக்கில் கண்ட வாழ்க்கைச்சஞ்சலங்களில் சாதல் கண்டதே என் இனியத்தமிழ்...

மீண்டும் பெருவேனோ அந்த முக்கனிக்காலங்கள், தமிழ்ப்பழகிய இளமைக்காலங்கள்...!?

யாதுமறியாத பண்ணிரண்டில் யாப்புமறியாது எழுதத்தொடங்கிய என் சின்னப்பிள்ளை மிட்டாய்த்தமிழ்...
மிடுக்காய் உடுத்தியப்பட்டுச்சொக்காய்ப்போல் சோக்காய் அணிந்து ஊர்வலம் வந்த என் செல்லத்தமிழ்...

மழலையாய் மலர்ந்த, பிழையிருந்தும் மாசில்லாத்தமிழ்...

                ஆங்கிலத்தூசுப்படிந்து மூலையில் ஒதுங்கிய என் பிள்ளைத்தமிழ்...

இப்பொழுது வெளுக்க முயற்சித்துக்கொண்டிருக்கிறேன்...

                                                                                                                            வருவாயோ?

முழுத்தூய்மையுடன் இல்லாவிடிலும் எனை வளர்த்தத்தத்தாய்மையுடன்....
             
                                                                                                         என் தாய்த்தமிழே...!!!

Note: I wrote as usual on a bus ride back from my native that I was recently on a visit to.  The scenic dryness usually brings forth some thoughts and words as id this time but i realized how little I write both in terms of frequency as well as the quality.  To top it, as mentioned had just done with the book - பாரதி, கைதி எண் 253 - by kavignyar Sirpi an of course had elements of influence from there both in the content as well as the style.

Disclaimer:
"ஆங்கிலத்தூசுப்படிந்து" is not intended to belittle English as a language, but merely to say that it has so seeped into crevices of the mother tongue that we have forgotten a lot of Tamil words and only know the English counterparts for daily use.

What would happen if I (read: a woman with Social Responsibilities) abandoned it all and went in search of enlightenment at 25 (if I get stupid enough to do that?!)...!?

Back in secondary school at KV - Syllabus A, we had a poem called Yashodhara ka Vilaap (forgive any speling mistakes) - about which I remember the feeling expressed than any of the lines.

It was a beautiful poetry about this character called Yashodara who is none othr than Buddha's very own wife queen; about her sorrow that her beloved left her and their only son in search of "enlightenment". 

It was a poem that touched me deeply.  I couldn't find it onilne right now (though I would like that very much), else I would share here.

So just imagine a rich king, abandons his wife and young child, goes off in the search of some peace or knowledge or God, however one may interpret - all vey noble and grea on his part but what about his wife and child. 

In the case of Rama, he abandons his wife (and unborn child(ren) as it turns out), for keeping with the thoughts of his people and upholding so called "King's duties to his people".

Now let us pause and see what is expected of these women or rather what do they end up doing? Worship their beloved husbands; Not giving in to their personal feelings and respecting them still.  And th worst part is - these apparently, not out of any compulsion...

They may be big hearted, but I am not.  I do not think the same would have happened if the roles were reversed...

Thes husbands  respecting their wives, understanding the causes that led them to act like that if they did much less worship them...!? Nien!  I do not know what is root cause - society, chauvenism, inert human nature... Whatever it may be, I do not know nor want to get into those...

Well, am I happy to be in this century of modern household and understanding and Gamma men...?!  Yeah Baby, definitely. :) 

I know even now they would not really apprecate if I left my house/family/"responsibilities" and went in search of "enlightenment" but atleast they are adjusting enough and understanding enough when need arises for an onsite... :)

Heights of Falling out of Tuch with being online...

I was groping around for the "New Mail" Tab while on GMAIL... And realized I prefer using the LN Domino Web Browser these days.... :(  SAD and PATHETIC....

Your silken fingers with their roughened skin, gracefully wrap around my Jugular again…

Your knees pressing  hard against my ribcage
Your strong hands suffocating me more with each breath I take

I’m blacking out,
I’m seeing stars,
Losing my senses and fading fast
Present tense a pretense, the darkness of my past, Moving like shadows cast, in the night…

You change your mind, release a bit, the rush of air, disorienting me more,
You relent your grip, I try to get up and trip, face down…
You turn me on my back, run your fingers across my neck, resting your knees on my chest again…

I do not have the strength to be scared, nor the sense to surrender
I take rattling breaths, battling to stay alive, to feel you against me for some more time

Your silken fingers with their roughened skin,  gracefully wrap around my Jugular again…

I snuggle closer to you, you respond with a harder press of your knees on my chest…
I put my shivering hand, cold, around your waist, Your body hot from the exertion…


You place a delicious kiss on my charred lips, dry from the silent exhaution, making me long for more
You lovingly wipe my forehead, my panic sweat, making me yearn for more of that comfort…


I mutter and sputter, you lean in close, to listen to my death wish
I pull you close to me, my last remaining ounce (of energy) exerted, your hot breath on my face,
  moving a strand of stray hair, disheveled by my struggle.


Your grip not strong enough by the distraction now, I take that (the) chance to crane my neck to reach higher
I catch your lips with mine and you grant me my parting gift
And at that moment, in your eyes, I saw my imminent death…


I felt love, in your last strangle at my throat,
Your beautiful face was the last thing inhaled…
While your sensuous, lingering kiss, leveraged me into a final orgasm - Death…